نخستين مشكلي كه رواج گروه‌هاي انحرافي براي جامعه منتظر به بار مي‌آورد، بي‌تاب شدن افراد براي ظهور امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) است. نقطه ثقل فعاليت‌هاي گروه‌هاي انحرافي، دست گذاشتن بر عواطف و احساسات مردم و تكيه بر برخورد احساسي با مقوله مهدويت است.
آنان در مرحله نخست، همه وجهه همت خود را براي مريدان اين قرار داده‌اند كه به دعا و نيايش به درگاه خداي سبحان براي ظهور امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) بپردازند و در كنار اين امر، به مشكلات جامعه و اينكه فقط آن حضرت مي‌تواند مشكل را حل كند و همچنين اين موضوع كه ظهور نزديك است و به زودي رخ خواهد داد، نيز بسيار پر رنگ مي‌پردازند.
پيامد اين نوع برخورد با موضوع مهدويت، بي‌تاب شدن مردم براي ظهور است و بي‌تابي براي ظهور امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) در نگاه نخست مطلوب به نظر مي‌رسد؛ ولي اگر با دقت بيشتري به آن بنگريم، خواهيم ديد اين امر معمولاً به سقوط افراد مي‌انجامد و آنان را به سوي شوربختي دنيوي و شقاوت اخروي حركت مي‌دهد، زيرا معمولاً افراد پس از مدتي اصرار براي به دست آوردن چيزي كه رسيدن به آن به اراده ديگري نيز بستگي دارد و تنها اراده آنان براي تحصيل آن كافي نيست، از آن دلسرد و بريده مي‌شوند و از آن فاصله مي‌گيرند و اين امر درباره ظهور امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) و دلبستگي به آن حضرت نيز صادق است و استثنا قلمداد نمي‌شود.
علت اين امر نيز اين است كه امر ظهور در اختيار خداي سبحان است و اراده انسان و حتي خود امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) براي تحقق آن به تنهايي كارساز نيست، زيرا در روايات امتحان بندگان و سنجش ميزان صبر آنان از سوي خداي متعال، يكي از فلسفه‌هاي غيبت امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) بيان شده: «انما هو محنه من الله عزوجل امتحن بها خلقه» (1) و خداي سبحان شكيباتر از آن است كه با بي‌تابي برخي بندگان و حتي همه آنان براي ظهور، امر ظهور را -بدون در نظر گرفتن فلسفه‌هاي غيبت- محقق كند، از اين‌رو دعوت به انتظار صحيح امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) در روايات از سوي معصومان (عليهم السلام) با دعوت به شكيبايي همراه شده و آن بزرگواران از شيعيان خواسته‌اند شكيبايي و بردباري پيشه كنند و براي تحقق ظهور، بي‌تاب نشوند: «فقد كان الذين من قبلكم اصبر منكم».(2)
متأسفانه اين مهم در فعاليت گروه‌هاي انحرافي ملاحظه نمي‌شود، از اين رو بيشتر دلبستگي‌هايي كه اين گروه‌ها به امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) ايجاد مي‌كنند، پس از مدتي فروكش مي‌كند و به بي‌تفاوتي و گاه نيز به انكار مي‌انجامد، زيرا اين علاقه صرفاً برخاسته از احساس و عاطفه است و پشتوانه عقلي مناسب ندارد و با شناخت صحيح همراه نيست و در برخي موارد به همين مقدار ختم نمي‌شود و گاه به قتل و خون‌ريزي نيز كشيده مي‌شود، زيرا مدعيان معمولاً مريدان خود را متقاعد مي‌كنند كه مثلاً بايد شخصاً براي رفع موانع ظهور قيام كنند و بعضي افراد را نيز جزء موانع مي‌دانند، بر اين اساس آنان را به قتل و حذف فيزيكي اين افراد وادار مي‌كنند و از انسان بي‌گناهي كه تنها در آرزوي ظهور امام زمان (عجل الله تعالي فرجه الشريف) بود، يك قاتل مي‌سازند و او را در دنيا و آخرت نگون‌بخت مي‌كنند.
متأسفانه موضوع بي‌تاب كردن مردم براي ظهور، يكي از مشكلاتي است كه تنها محصول رواج فرقه هاي انحرافي نيست و بسياري از فعاليت‌هاي دلسوزان نيز ناخواسته دچار اين آسيب مي‌شود و بسياري از جلسات دعا و مجالس جشن و شادي كه آنان برگزار مي‌كنند نيز به گونه‌اي در اين امر دخالت دارد و به جرأت مي‌توان ادعا كرد كه بسياري از سخنراني‌هايي كه از رسانه‌هاي عمومي مانند راديو و تلويزيون ايران در مناسبت‌ها و جمعه‌ها پخش مي‌شود، عاطفه و احساس مخاطبان را هدف گرفته و به اين امر دامن مي‌زند.
پانوشت
1. كافي، ج 1، ص 336.
2. كافي، ج 1، ص 370 – 371.
نك: شناخت، بررسي و نقد كلامي جريان‌هي انحرافي مهدويت، ص 107 – 110.
پيگيري مقالات در تلگرام با كليك روي آدرس زير:
Leave a Reply